Adios Costa Rica & Hola Panama

Hoi allemaal, 

Er zijn alweer twee weken voorbij en dat betekent dat het tijd is om jullie te voorzien van een nieuwe dosis vers leesvoer! Dit keer met genoeg sensatie en leedvermaak, dus ga er maar goed voor zitten want we zeggen het maar alvast: dit wordt een lang verhaal. 

Tijdens de vorige blog zaten we in Cartago. Vanuit hier zijn we naar het zuidoosten van Costa Rica gereden, de Caribische kust. De weg hierheen was interessant. We zagen al snel oneindig veel bananenplantages en op een gegeven moment waren we zo’n beetje de enige auto tussen tientallen vrachtwagens. Deze vrachtwagens reden van de plantages af en aan naar de haven in Límon. We kwamen langs Chiquita, Dole, Del Monte en nog wat onbekende fruitplantages. Wel grappig om te zien waar die bananen van ons dus vandaan komen! De eerste nachten verbleven we in een knus B&B in Cahuita, een slaperig maar relaxt dorpje. Genoeg te doen en ze hadden een mooi National Park waar we doorheen zijn gewandeld met een enthousiaste gids. Op Wouter zijn verjaardag nota bene, wat een feest hè, haha. We zagen vrijwel meteen slangen in een boom, en later ook veel luiaards, wel een stuk of tien. Ook zagen we wasberen. Of eigenlijk zagen ze ons en kwamen ze op ons af terwijl we aan het lunchen waren. Ze hadden ook wel zin in een boterham met pindakaas, maar we waren niet van plan om te delen dus ze scharrelden weer verder. Grappig gezicht, ze zijn nieuwsgierig maar niet vervelend. Verder kwamen we prachtige toekans tegen, hagedissen, een grote leguaan en natuurlijk weer veel apen. Er is hier een ander klimaat dan in de hooglanden of aan de Pacifische kust. Het is over het algemeen mooi weer (maar hier hebben we geluk mee gehad), wel een stuk warmer en vochtiger. Het was bijvoorbeeld rond de 31°C maar de gevoelstemperatuur was wel 39°C… dan wordt je vanzelf wel relaxt. 

Na Cahuita zijn we verder gereden naar het zuiden, naar Puerto Viejo. We reden de bocht om bij ons B&B en opeens: BAM! Een scooter reed met een behoorlijke gang tegen onze bumper op! Gelukkig stond de bestuurder meteen weer op en was iedereen ongedeerd. Wij gauw de auto uit. Dikke schade dat was duidelijk, zowel aan onze huurauto als de scooter. Maar hij nam de binnenbocht en wij stonden nagenoeg stil dus het was duidelijk zijn fout. Hij sprak geen woord Engels en belde meteen een vriend of broer die er vrijwel direct was. Gelukkig hoorde de eigenares van het B&B dit gebeuren en kwam er ook aan. Ze praatte wat met die jongen en ze zei tegen ons dat hij geld wilde zien, hij gaf ons de schuld. Oei, hier hebben we vervelende verhalen over gehoord dus dat zat ons niet lekker. Er waren ook al wat andere mensen komen kijken. We maakten gauw foto’s van het ongeluk en de verkeerssituatie. Gelukkig waren we goed verzekerd dus dit legden we uit. De eigenares van het B&B zei dat we dan het beste de politie konden bellen en de officiële formulieren moesten invullen. Die jongen praatte wat, pakte zijn scooter en was opeens weg! Oké, bijzonder. Stonden we dan. Na contact met ons verhuurbedrijf en het opsturen van de foto’s bleken we inderdaad goed te zijn verzekerd hiervoor. Ze zeiden dat het allemaal in orde kwam, dus wij waren gerustgesteld. Gelukkig goed afgelopen! 

Uiteindelijk kwamen we aan bij onze volgende bestemming: Puerto Viejo. Dit is een stuk toeristischer maar meteen ook een stuk levendiger dan Cahuita. Een relaxte sfeer en rastacultuur, muziek en cocktailbarretjes overal, erg gezellig hier! En aan een prachtig strand. We hebben hier lekker rondgefietst want het is allemaal mooi plat. Onder andere naar prachtige strandjes. Onderweg hoorden en zagen we een groep brulapen. Een herrie dat ze maken! Erg gaaf. We verbleven weer een paar nachten in een B&B en in tegenstelling tot het vorige B&B had deze een airco en een warme douche. Sjonge wat kan dat toch heerlijk zijn na een paar dagen maximale plakkerigheid en een koude douche! Ook kregen we bij dit B&B toegang tot een mooi hotel een stukje verderop. We hebben lekker een dagje aan het zwembad gelegen en een dagje aan het strand. Nog steeds goed weer, wat een geluk. Genieten met een Piña Colada. Pura Vida.

Zo’n 10 km verder lag een mooi National Park, Manzanillo. We gingen het dit keer eens zonder gids proberen. Het had vannacht wel aardig geregend waardoor het erg blubberig was geworden. Waar de andere parken aardig goede paden hebben waren we dit keer niet voorbereid op zoveel blubber! Of zeg maar dat Nathalie in een jurkje en sandalen liep, zeker niet de beste outfit. Maar dit hield ons niet tegen. Het was niet makkelijk om door de blubber te komen, het waren vaak wortels van bomen waarover je omhoog moest, vaak glibberig, en dan weer door de modder naar beneden… maar ondertussen werden we wel steeds beloond met prachtige dingen. Naast alle apen zagen we veel luiaards. Sommigen nog actief ook, geweldig. En hoe verder we kwamen hoe minder mensen we zagen. Of eigenlijk zagen we helemaal niemand meer. En opeens werden we aangenaam verrast: op ooghoogte werden we aandachtig bekeken door een luiaard! Wauw, super dichtbij, met zo’n permanente glimlach op zijn gezicht, schitterend!! We waren helemaal enthousiast. We dachten: “Kijk ons eens even door de jungle banjeren zonder gids!” Hahaha, we zagen zo veel meer dan we hadden gehoopt. Inmiddels hadden we een nieuw doel voor ogen: we moesten en zouden zelf een slang spotten. Oké eigenlijk wilden we al 10 keer teruggaan gezien het waardeloze pad, maar we hielden vol. We spraken af om tot een bepaalde boom te lopen en daarna weer terug te gaan. Hoe is het mogelijk. Precies naast die boom vond Wouter een prachtige gele (giftige) slang! GE-WEL-DIG! Het was een kleintje, hij lag mooi op een blad. Wat een imposant beestje, gelukkig sliep hij. We konden hem dus goed bewonderen. Uiterst voldaan konden we de weg terug afleggen. Het bleef leuk, want we zagen nog mooie vlinders en aan het eind ook nog een leuke kikker. Helaas had een aap hem eerder gezien en was hij hem aan het opeten. Dus laat je schattige gedachte van een aap die een banaan eet maar los, want hij trok die hele kikker uit elkaar, brrr! Weer wat geleerd. 

Omdat we de huurauto in San José, de hoofdstad, hadden gekregen was het goedkoper om hem daar ook weer terug te brengen. We hebben genoeg tijd dus we reden weer terug naar San José. Het is geen populaire stad onder de toeristen en dat snappen we ook wel, gezien er buiten deze stad zoveel te beleven is. Maar wij bleven met veel plezier nog 3 nachten hier en genoten van de cultuur. We gingen naar de markt, aten bij knusse Costa Ricaanse tentjes, liepen door de stad, bezochten de beste koffiezaken (ja, Wouter drinkt eindelijk ook koffie) en gingen nog naar een vlindertuin, want je krijgt de vlinders in het wild onmogelijk op de foto. Wij vonden het erg leuk hier. Het is een trots volk en het land is (zeker vergeleken met de andere landen in Midden Amerika) goed ontwikkeld. Ze hebben 70 jaar geleden het leger afgeschaft en al dit geld in onderwijs gestoken, dat is te merken. Het eten is over het algemeen in Costa Rica niet zo fantastisch, ze eten zelf drie keer per dag rijst met bonen. Wij aten het af en toe, soms met een gebakken ei of kaastortilla, dan was het wel lekker. Met een beetje sla, groenten en eventueel vlees erbij heb je een Casado, ook een geliefd gerecht van de Costa Ricanen. Verder hebben we een paar keer fajita’s, quesedilla’s en/of burritos gegeten, dat was wel lekker. Allemaal met rijst en bonen, daar hebben we voorlopig wel genoeg van gehad. Maar gelukkig compenseren ze het goed, want de koffie hier is waanzinnig lekker. Ze hebben allerlei manieren van koffiezetten en het valt eigenlijk nooit tegen. Ook zijn ze gek van chocola, brownies bijvoorbeeld kun je overal krijgen. Daarnaast hebben ze goede en lekkere bakkerijen die, om maar iets te noemen, heerlijk bananenbrood verkopen. 

De auto werd weer ingeleverd. We hebben er veel gemak van gehad. Al was het in het begin wel wennen. Veel kilometers op onverharde wegen gereden. We hadden een 4x4 (vierwielaandrijving) en dat heb je dan ook echt nodig. Gelukkig zijn de wegen de afgelopen jaren zeer verbeterd en was het grotendeels wel asfalt. Maar ja, dan die regels. Elke kilometer veranderen ze ongeveer de snelheid en vaak staat er dan op de weg 80 kmh en op het bord ernaast 60 kmh… dus ja, wat moet je dan? Het overige verkeer trekt zich er niet veel van aan en rijdt meestal gewoon 100 kmh. Links en rechts wordt je ingehaald, altijd oppassen dus. Maar op die scooter na hebben we het er goed vanaf gebracht. Na het inleveren van de auto voelden we ons even wat onthand, maar we konden gelukkig alles lopend doen. 

We hadden in San José een shuttle (busje) geregeld dat ons naar Bocas del Toro ging brengen, in Panama. De rit begon ernstig vroeg maar verliep prima. Tenminste tot aan de grens. Bij de grens wordt je afgezet en moet je lopend met je bagage over de brug, schijnt een leuke ervaring te zijn. Eerst even betalen om het land uit te gaan en vervolgens bij een kantoortje verderop een stempel in je paspoort laten zetten. We stonden nog beneden en zagen al snel bovenop mensen rennen en zwaaien met hun armen, ze hadden last van bijen. Om eerlijk te zijn een grappig gezicht. Totdat iemand in paniek naar beneden kwam rennen met wel 40 bijen op zijn shirt, hij trok hem uit en hij was over zijn hele bovenlichaam geprikt. Wow… Dat was toch niet grappig. En wij moesten erlangs, want aan de andere kant van de brug stond de aansluitende shuttle te wachten! We hadden nog niet echt in de gaten om hoeveel bijen het ging, maar de zwerm hing ongeveer voor de deur van het kantoor waar we onze stempel moesten halen. Dankzij de deurwachter die met gif stond te spuiten wisten we uiteindelijk binnen te komen. Eenmaal in het kantoortje kwamen er steeds meer bijen voor de ingang. We knepen hem behoorlijk. De bijenkorf bleek van zijn plek te zijn gevallen waardoor de gehele zwerm bijen uiterst agressief was. We probeerden er doorheen te komen. Normaal doen, rustig blijven en vooral NIET zwaaien… Dat ging heel snel mis. Ze kwamen direct op ons af, ze liepen op onze armen, benen, lippen, voorhoofd… nou, probeer dan maar eens niet te zwaaien! Onmogelijk. Gauw weer naar binnen, gelukkig nog niet gestoken maar dit was niet best. We wachtten het nog even af en even later leek het wat minder te worden, of tenminste dat hoopten we. Samen met nog een andere jongen en de deurwachter telden we af: très, dos, uno… VAMOS! Rennen die brug over! Nee dit viel niet mee. We riepen en zwaaiden, wat een hysterie. Wat een bijen! De hele zwerm leek ons aan te vallen. We werden gemeen geprikt maar renden stug door. Op een gegeven moment was Nathalie haar backpack kwijt en een paar meter later liep ze weer met de backpack van iemand anders… en achteraan hobbelde Wouter met 2 backpacks, wat een chaos zeg. Halverwege de brug leken de bijen afgehaakt te zijn. Even BIJkomen (haha, inkoppertje). Dat moet echt een idioot gezicht zijn geweest. Dikke oorlel. Angels verwijderen. Toch nog niet echt om te lachen. Maar we hebben het gered! Welkom in Panama, al hadden we ons een leukere entree voorgesteld. De laatste busrit had al met al wel een uur vertraging maar gelukkig komt dat hier niet zo krek. Uiteindelijk stapten we op de boot naar Isla Colon, het hoofdeiland van Bocas del Toro. We hebben zelf een appartementje maar we gingen ’s avonds even gezellig wat drinken in een populair hostel hier. Een aantal mensen die we uit de bus kenden waren er ook, leuk natuurlijk. Wat een reis, maar we zijn er: Panama! 

Voor de volgende dag hadden we een mooie tour geboekt, we gingen langs verschillende eilandjes varen. Ging maar net goed. We hadden netjes de wekker gezet maar de telefoon had bedacht om weer op de Costa Ricaanse tijd te springen: een uur eerder! Met als resultaat dat de wekker een uur later afging dan gepland. Hadden net genoeg minuten om als de sodemieter onze tas te pakken en tanden te poetsen. Dan zit je op zo’n relaxt eiland en moet je je alsnog haasten, haha. Het was wel een schitterende dag. Het begon regenachtig maar gelukkig werd het snel mooier weer, zelfs zonnig. We gingen eerst even snorkelen, zagen leuke visjes. Hierna gingen we naar Zapatilla, een klein bounty-eilandje. Deze liepen we in 1,5 uur helemaal rond en het was echt schitterend! Fantastisch mooie stranden en palmbomen, zie de foto’s. Verder zagen we nog veel zeesterren, ook heel mooi! Tussendoor als lunch natuurlijk verse vis. Een goed begin van onze tijd op Panama, waar we nog tot 26 juni zullen zijn. 

We zeiden al aan het begin van deze blog dat we leesvoer voor jullie hadden en dat blijkt niets teveel gezegd: dit is onze langste blog tot nu toe. Zo zijn jullie in ieder geval weer helemaal op de hoogte. Iedereen die lid is van de mailinglijst kan ook binnenkort de film van Costa Rica verwachten. En verder hebben uiteraard weer veel nieuwe foto's toegevoegd. 

En mocht je nu die foto’s zien en denken: “Dat lijkt mij ook wel wat”… Laat het ons dan even weten want we hebben in ons appartement nog 4 slaapplekken over, dus wees welkom!

Saludos, Wouter & Nathalie